Baśnie Ludów Ziemi

Zdjęcie ze strony Baśnie Ludów Ziemi

Trzeba Wam wiedzieć, że to baśnie decydują, kiedy przyjść. Jeżeli nie są gotowe, gubią się między słowami. Aż nadejdzie ich czas, aż przywoła je pieśń.

Tym razem przywędrowały do Gdyni, a przyniosła je Magda, autorka projektu Baśnie Ludów Ziemi.

Miejscem spotkania był Ogród Kreacji. Usiedliśmy przy ogniu, pod gwiazdami i w księżycowej pełni. Blisko natury, obok siebie. W powietrzu unosił się zapach kadzidła i polnych kwiatów. Z oddali docierały rozmowy świerszczy.

Zupełnie wymarzone warunki do wysłuchania magicznych opowieści. Jakby cały wszechświat się zmówił, żeby te baśnie wybrzmiały z mocą. Tak, jak "to działo się dawno, dawno temu. W czasach, które już minęły i które znów powrócą."

Wszystko razem przypominało spektakl teatralny. Żeby doświadczyć bardziej, wystarczyło zamknąć oczy. I dać się ponieść wyobraźni. A ta, jak wiadomo, potrafi cudowności.

I tak żeśmy trwali w skupieniu, między jedną a drugą historią. I słuchali o tym, co w człowieku. W baśniach jest tyle mądrości i prostych prawd. Dlatego trzeba do nich wracać. Przekazywać dalej. Żeby siebie nie zgubić, pamiętać o tym, co ważne. Żeby tworzyć szczęśliwe zakończenia.

Pięknie było tam być. Poniżej pieśń wody, która ze mną została:

A tu link, który przenosi do strony, gdzie baśnie utrwalono na nagraniach. <3

https://basnieludowziemi.wixsite.com/basnieludowziemi/przy-ogniu

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Cień Wiatraku

Istnieją na świecie takie miejsca, które przechowują ludzkie historie. Miejsca, które przywołują cię do siebie tylko wtedy, gdy chcesz im je opowiedzieć. Ukazują się jedynie tym, którzy tego potrzebują. Dla innych pozostają niewidoczne. Ostatnio znalazłam się w jednym z takich miejsc. Zwiedziona wołaniem samotnego Wiatraku wpadłam w dziuplę czasu. Słowo dziupla zostało użyte nieprzypadkowo, ponieważ TAM czas spowalnia, by na chwilę zupełnie się zatrzymać. W tym miejscu czas staje się twoim sprzymierzeńcem, dostosowuje się do ciebie, łagodnieje, pozwala zebrać myśli i rozliczyć z duchami przeszłości. Stawiając kroki na drodze prowadzącej do Wiatraku znajdujesz się POMIĘDZY. Pomiędzy przeszłością a przyszłością. Tak. Nagle odkrywasz TERAŹNIEJSZOŚĆ. I trwasz w niej bezwzględnie. To piękne wrażenie. Odczuwasz tylko TU i TERAZ. Ponieważ Wiatrak posiada niezwykłe, magiczne właściwości. Potrafi rzucić cień na dawne troski i podarować zapomnienie. Gdy gasną światła świec, ...

Czytaj więcej

O Starej Słaboniowej

"Mówili we wsi, że wzrok Słaboniowa miała jak na swoje lata nadzwyczajny i ku niezadowoleniu okolicznych mieszkańców nieraz docierał on tam, gdzie sięgać nie powinien." Dlatego zawsze pozna, gdy jaki czarci pomiot błądzi po okolicy i szuka ofiary. A kiedy w pobliżu czai się zło wcielone i ona spokoju zaznać nie może, tylko próbuje zaradzić. Bo w całej Capówce, niewielkiej wsi, którą siły nieczyste postanowiły nawiedzić, jedna Teofila Słaboń pamięta pradawne znaki odpędzające złe uroki. Nikt też jak ona nie pojmuje magicznej mocy ziół. Bo przecież ta sama roślina mogłaby uleczyć i zabić. Wystarczy tylko wiedzieć, jak się z nią obchodzić. Powiem jeszcze może, że gdy konieczność taka nastąpi, żeby zagadkę Południcy rozwiązać, Zmorę wyłapać i Strzygę powstrzymać, Słaboniowa się nie zawaha. Wykona zadanie, zgodnie z powinnością. Bo tylko jej wiadomo, do czego te spiekładuchy zdolne. "Dość mnie już tych spiekładuchów, tych popaprańców, co z lu...

Czytaj więcej

O Córce rzeźbiarza

Wejdź do pracowni, rozpal ogień w kominku i zgaś światło. Rozsiądź się w wielkim wygodnym fotelu i patrząc w płomienie posłuchaj opowieści. "Była sobie kiedyś prześliczna mała dziewczynka, a jej mama tak strasznie ją lubiła…"

Czytaj więcej

Wiosenna Czarownica

Szukaj na tym blogu